بسیاری از کتابها، به نمایندگان کشور خودشان بدل میشوند. درست همانطور که همه با شنیدن نام جین آستن و خواهران برونته به یاد انگلستان میافتند و آثار آنان را جز ادبیات کلاسیک آن کشور میدانند. سووشون هم برای ایرانیان چنین حکمی دارد. این داستان را میتوان نمایندهای از ادبیات معاصر ایران دانست. شاید همین که این کتاب تا چند سال پیش به چاپ بیست و یکم رسیده است نیز گواه دیگری بر این ادعا باشد.
این کتاب تا حالا به زبانهای انگلیسی، روسی، ژاپنی، فرانسوی، عربی، چینی، آلمانی، اسپانیایی، ایتالیایی و ترکی ترجمه شده است.
سیمین دانشور با به تصویر درآوردن آثار مخالفت بود و اجازه اقتباس را نمیداد، با این حال منیژه محامدی، نمایشنامهای از این اثر اقتباس کرد که از اسفند سال ۱۳۷۹تا اردیبهشت ۱۳۸۰ با بازی افسانه بایگان و محمد اسکندری در تئاتر شهر به روی صحنه رفت.
سووشون، داستان زیبا و بینظیر سیمین دانشور، داستان مبارزه، امید و مقاومت است. داستان زندگی یوسف که مانند سیاوش، مظلومانه کشته میشود و کسی برایش به سوگ نمینشیند. نام این کتاب، که همان سوگ سیاوش است، نام مراسمی در ایران پیش از اسلام است که در سوگ و عزای سیاوش برگزار میشده. این داستان دلنشین و زیبا، با نثر روان و سادهاش، تابه حال بارها تجدید چاپ شده است و نمونهای از یک داستان عالی و البته محبوب ایرانی به شمار میرود. بسیاری از مردم سووشون را با فتح سین میخوانند که به گویش محلی اهالی فارس نزدیکتر است.